|
Rośliny miododajne
Dla uzyskania właściwych efektów ekonomicznych
w pasiece sąsiedztwo roślin miododajnych na pierwszorzędne
znaczenie. Każdy pszczelarz może znacznie powiększyć efekty
swojej pracy przez uprawę roślin zapewniających między pożytkowe
zbiory nektaru i pyłku. Rośliny miododajne są zwłaszcza
uzyteczne w okresach przerw między kwitnieniem akacji i
lipy oraz pomiędzy lipą a spadzią w lasach. Właśnie szczególnie
w tych okresach powinny kwitnąć rośliny przez nas uprawiane,
jako uzupełnienie pożytków. Uprawa taka nie tylko zwiększa
pożytek w pasiece, ale i przede wszystkim eliminuje okresy
bezpożytkowe. Nie bez znaczenia jest fakt, że właśnie w
takich okresach rodziny pszczele lubią popadać w nastrój
rojowy. Odpowiedni dobór roślin wzbogaca także smak i zapach
miodu, i może nadawać mu dodatkowe właściwości lecznicze.
Niemal każdy pszczelarz ma możliwość zwiększenia pożytków
pszczelich wykorzystując nieużytki i wolne przestrzenie
wokół pasieki. W każdej niemal miejscowości znajdują się
skarpy, nasypy kolejowe, pasy przydrożne, rumowiska i inne
podobne nieużytki. Wszędzie tam mogą rosnąć rośliny miododajne
dla pszczół. Wiele gatunków roślin miododajnych, niedgyś
powszechnie spotykanych, zostało wytępionych poprzez działanie
człowieka, dlatego należy je ponownie rozmnażać, gdyż wysiane
we właściwych miejscach na pewno dadzą dużo pożytku dla
pszczół.
 Nierciepek
zw. także Balsamina
(łac. Impatiens). Roślina jednoroczna rozmnażana przez wysiew
nasion wczesną wiosną (marzec) do szklarni lub poźniej,
w kwietniu, bezpośrednio prosto do gruntu. Roślina rośnie
na wysokość od 20 do 60 cm i kwitnie przez całe lato od
lipca do jesieni. Nasiona niecierpka zbieramy po przekwitnieniu,
kiedy woreczki nasieniowe zaczynają przybierać zółcieć.
Niecierpek kwitnie wielobarwnie, spotykane są odmiany od
białej, niebieskiej, kremowej, purpurowej, liliowej do czerwonej
i fioletowej. Ponieważ niecierpek jest bardzo popularna
rośliną ogrodową tworzącą wspaniałe rabatki kwiatowe na
rynek systematycznie wprowadzane są nowe odmiany. Lubi glebę
próchniczą i średnio wilgotną, stanowiska raczej zacienione.
Niecierpek jest cenną rośliną miododajną dla pszczół, przede
wszystkim w okresie przygotowywania się do zimowania.
Niecierpek Roylego
(łac. Impatiens glandulifera Royle). Odmiana zwykłego niecierpka.
Z wielu gatunków niecierpka, które spotyka się w ogrodach,
największe znaczenie dla pszczelarzy ma właśnie niecierpek
Roylego. Roślina dorasta do wysokości 2 m i kwitnie od lipca
do października. Jej purpurowe i bladoróżowe kwiaty o szerokiej
gardzieli zbudowane są jakby specjalnie na miarę dla pszczół.
Nektar gromadzi się na dnie nieco zgiętej ostrogi, która
powstała z działki kielicha. Długość ostrogi wynosi około
5 mm nektar jest więc łatwo dostępny dla pszczół, które
pobierając go chowają się całkowicie wewnątrz kwiatu. Niecierpek
Roylego rozsiewa się w ogrodach sam i wschodzi wczesną wiosną,
po pierwszych słonecznych dniach. Jest to ostatni pożytek
dla pszczół przed nastaniem przymrozków.
 Dziewanna
(łac. verbascum). Roślina dwuletnia lub bylina, z rodziny
trędownikowatych, kwiaty kształtują się w kwatostany o kształcie
piramidy. Dziewanna kwitnie w od czerwca do września, w
zależności od gatunku, rozwijając kwiaty od dołu grona ku
górze. W surowe zimy lubi przemarznąć. Dwuletnie dziewanny
prezentują się bardzo dostojnie, wyróżniając się z pośród
innych roślin. Mogą rosnąć w cieniu, ale najlepiej kwitną
w pełnym słońcu. Kwiaty po wysuszeniu mają delikatny zapach
miodu. Nasiona roslin dwuletnich wysiewa się już w czerwu,
by potem sadzonki przesadzić od razu na swe stałe miejsce.
Byliny rozmnażane są przez podział lub przez sadzonki korzeniowe.
Wśród roślin owadopylnych, które są głównym zaopatrzeniem
pasiek w pyłek dziewanna jest nietypowa. W przeciwieństwie
do innych roślin, które przyciągają owady nektarem i pyłkiem
dziewanna wabi pszczoły wielką obfitościa pyłku. Dziewanna
jest także znaną i cenioną rośliną leczniczą, pomocną przy
leczeniu kaszlu, nieżycie oskrzeli, astmie, rozedmie, wyczerpaniu,
czerwonce, biegunce, nieżytach żołądka, żylakach odbytu,
żółtaczce i chorobach wątroby.
 Dziurawiec
zwyczajny (łac. Hypericum).Roślina wieloletnia, rośnie
od 30 do 100 cm i kwitnie od drugiego roku wegetacji. Natomiast
pojedyncze rośliny kwitną w końcu pierwszego roku uprawy.
Dziurawiec zakwita około połowy czerca, często na święto
św.Jana (24 czerwca), stąd nazywany jest w niektórych rejonach
zielem świętojańskim. Lubi glebę niezbyt wilgotną i zawierającą
sporo próchnicy. W ogrodach jest używany do tworzenia kobierców
kwiatowych. Charakterystyczne dla dziurawca są małe punkciki-dziurki
występujace na liściach. Są to zbiorniczki lotnych olejków,
dzięki którym roślina wydziela przyjemny zapach. Dziurawiec
ma także spore zastosowanie w lecznictwie. Roślina zawiera
flowonoidy, liczne olejki lotne, garbniki, naftodwuantrony
(hyperycyna) oraz związki żywicowe. Dla pszczelarzy istotny
jest dobroczynny wpływ na pszczoły, najlepiej ją sadzic
bezpośrednio w pasiece. Wykazuje działanie rozkurczające,
żołądkowe, moczopędne, uspokajające. Stosowany w schorzeniach
wątroby i przewodu pokarmowego.
Dalej -->>
|
