Działanie na narządy wewnętrzne
Działanie miodu na serce i układ krążenia
znane jest od dawna. Dzięki dużej zawartości glukozy i fruktozy
miód jest produktem łatwo przyswajalnym przez organizm,
w tym przez mięsień sercowy. Wysoko energetyczne składniki
wchłaniane są bezpośrednio do krwi już w błonie śluzowej
żołądka, z pominięciem przewodu pokarmowego. Miód w ilości
100 g dostarcza średnio 325 kcal energii.
Występująca w miodzie acetylocholina wzmacnia
siłę skurczu i wydolność mięśnia sercowego. Przyczynia się
do tego także potas występujący w miodzie w stosunkowo dużej
ilości.
Miód powoduje obniżenie ciśnienia tętniczego
krwi, a także rozszerzenie naczyń wieńcowych. Przyczynia
się do zahamowania procesu miażdżycowego.
Wpływ miodu na układ oddechowy można wyjaśnić
jego szerokim zakresem działania biologicznego. Miód odznacza
się właściwościami antybiotycznymi, przeciwzapalnymi, wykrztuśnymi
i odnawiającymi.
Za działanie przeciwdrobnoustrojowe miodu
odpowiedzialny jest głównie nadtlenek wodoru. Ważną rolę
odgrywają również składniki olejków eterycznych. Efekt ten
ujawnia się przede wszystkim przy bezpośrednim kontakcie
miodu ze zmienioną zapalnie błoną śluzową dróg oddechowych.
Z silnym działaniem składników olejkowych mamy do czynienia
w przypadku komponentów miodowych. Dla przykładu terpeny
z ziołomiodu sosnowego wchłaniają się częściowo przez błonę
śluzową górnego odcinka dróg oddechowych, przedostają się
do płuc i wydychane z powietrzem oddziałują na drobnoustroje
występujące w nabłonku śluzowym. Terpeny odznaczają się
również działaniem przeciwzapalnym.
Miód powoduje podrażnienie gruczołów wydzielniczych
błony śluzowej dróg oddechowych, dzięki czemu dochodzi do
upłynnienia wydzieliny oskrzelowej. Pobudza on również ruch
rzęsek aparatu migawkowego, co ułatwia odkrztuszanie wydzieliny
i usuwanie jej na zewnątrz.
Miód odznacza się również właściwościami
przeciwalergicznymi. Związane jest to przede wszystkim ze
zmniejszeniem obrzęku błon śluzowych, który towarzyszy stanom
alergicznym dróg oddechowych, jak również z działaniem uodparniającym
miodu.
Miód normalizuje zaburzoną czynność wydzielniczą
i motoryczną żołądka. Ponadto przyspiesza gojenie powierzchni
błony śluzowej żołądka i dwunastnicy poprzez wchłanianie
wody z chorej tkanki i działanie przeciwzapalne.
Miód pobudza czynność wydzielniczą i motoryczną
jelit. Po podaniu tego produktu obserwuje się wzrost ruchów
perystaltycznych jelita cienkiego i zwiększone wydzielanie
soku jelitowego.
Miód wykazuje wyraŻnie lecznicze działanie
na wątrobę i drogi żółciowe. Ze względu na dużą ilość glukozy
i fruktozy jest on łatwo przyswajalny przez ten organ. Glukoza
zawarta w miodzie, oprócz odżywiania komórek wątrobowych,
odgrywa także dużą rolę w procesach odtruwania organizmu.
W wyniku łączenia związków toksycznych z kwasem glukuronowym
i pirogronowym powstają połączenia łatwo rozpuszczalne w
wodzie, które wydalane są z organizmu wraz z moczem. Natomiast
fruktoza prawie całkowicie wykorzystywana jest do syntezy
glikogenu, zwiększając w ten sposób jego zapas w wątrobie.
Prowadzi to do przyspieszenia przemiany materii w tkankach,
a także do wzmocnienia czynności ochronnej i odtruwającej
wątroby. Poza tym występująca w miodzie cholina obniża poziom
lipidów w wątrobie oraz zwiększa wydzielanie żółci.
Dzięki niskiej zawartości białka oraz jonów
sodu i chloru, miód wykazuje korzystne działanie na nerki
i drogi moczowe. Przyczynia się do usuwania obrzęków pochodzenia
sercowego i naczyniowego. Rozszerza naczynia krwionośne
nerek, zwiększając filtrację kłębkową. Ma to szczególne
znaczenie w tych schorzeniach nerek, którym towarzyszy zmniejszone
wydzielanie moczu. Poza tym przyczynia się do usuwania obrzęków
pochodzenia mózgowego. Zapobiega także tworzeniu się piasku
i kamieni w nerkach i pęcherzu moczowym.
Duża zawartość cukrów redukujących, takich
jak glukoza i fruktoza oraz niewielka ilość sacharozy, czynią
miód pomocnym w leczeniu cukrzycy. Cenna jest przede wszystkim
obecność fruktozy, cukru łatwo przyswajalnego przez chorych
na cukrzycę. Korzystny wpływ na metabolizm węglowodanów
w organizmie wykazuje ponadto acetylocholina oraz niektóre
biopierwiastki, szczególnie cynk i chrom.
Działanie na skórę
Miód dzięki szybkiemu przenikaniu przez skórę
zaopatruje tkanki w glukozę oraz inne substancje energetyczne.
W przypadku ran przyczynia się do szybkiego ich oczyszczenia
z produktów przemiany materii i elementów martwiczych. Przejawia
także właściwości przeciwbólowe, przeciwzapalne i odnawiające,
dzięki czemu prowadzi do szybkiego ziarninowania i naskórkowania
rany.
Miód z dobrymi wynikami stosuje się również
w przypadku ropiejących ran i oparzeń. Powoduje on szybkie
oczyszczanie rany z ropnej wydzieliny, a także umożliwia
dostęp makrofagów do chorych miejsc, dzięki cze-mu następuje
niszczenie drobnoustrojów chorobotwórczych, szczególnie
gronkowców i paciorkowców. Nie dopuszcza także do tworzenia
się pęcherzy i blizn pooparzeniowych.
Warto także dodać, że miód nie sprzyja powstawaniu
próchnicy zębów. Stwierdzono, że wzrost paciorkowców Streptococcus
mutans, będących główną przyczyną próchnicy, hamowany jest
przez nadtlenek wodoru obecny w miodzie. Ze względu na niewielką
zawartość sacharozy (przeciętnie 1,3%) drobnoustrój ten
nie jest także w stanie wytworzyć nalotu nazębnego, czynnika
warunkującego rozwój próchnicy zębów.
Przedruk B. Kędzia,E. Hołderna-Kędzia "Leczenie miodem".
Warszawa 1998 r. Adres: PZP ul. Świętokrzyska 20, 00-002
Warszawa,
|