Ze względu na dużą różnice w cenach miodu i cukru różni spekulanci próbują sprzedawać miód zafałszowany sacharozą (przez dodanie cukru buraczanego).
Dzięki systematycznej akcji szkolenia i pracy uświadamiającej wśród pszczelarzy, a także dzięki zastosowaniu rygorystycznych przepisów i właściwie zorganizowanej kontroli w skupie miodu, jakość przejmowanej z terenu jego masy towarowej znacznie się poprawiła. Niemniej jednak pośród konsumentów wiele osób traktuje sprawę zafałszowań miodu po amatorsku. Tam, gdzie od lat przyzwyczajono się do miodów ciemnych, ostrych - miody jasne, łagodne budzą nieufność. Czasem ktoś dopatruje się w grubych kryształkach miodu podobieństwa do cukru, ustosunkowując się pocie j/zliwie do wszelkich miodów skrystalizowanych.
Chemiczne metody wykrywania zafałszowań miodu sacharoza są wciąż jeszcze zabiegiem dość skomplikowanym i, mimo pewnych uproszczeń, możliwym do wykonania tylko w warunkach laboratoryjnych. Całkowicie błędne i pozbawione jakichkolwiek podstaw naukowych jest pokutujące jeszcze wśród niektórych pszczelarzy przekonanie, że zafałszowanie miodu sacharozą można wykryć za pomocą ołówka chemicznego (kopiowego). Ewentualne wystąpienie zabarwienia fioletowego w wyniku zetknięcia się miodu z rdzeniem ołówka wywołane jest wyłącznie dużą zawartością wody.

Wykrywanie zafałszowań miodu sacharozą .
Najczęściej spotykanym zafałszowaniem miodu jest dodanie do niego sacharozy. Wprawdzie Polska Norma dopuszcza ilość sacharozy w miodzie do 5%, ale i to już jest zbyt dużo, gdyż krajowe miody naturalne zawierają tego cukru przeciętnie 1,8-2,0%.
Wykrywanie nadmiaru sacharozy w miodzie sposobem uproszczonym. Nadmiar sacharozy w miodzie oznacza się w zasadzie metoda Lane-Eynona. W niektórych jednak punktach skupu i magazynach przyjmujących miód stosuje się uproszczony sposób wykrywania zafałszowania sacharozą. Sposób ten jest następujący: 10 g miodu rozpuszcza się w wodzie zwykłej i dopełnia w kolbie miarowej do 1000 cm3. Po zatkaniu kolby koreczkiem i dokładnym wmieszaniu jej zawartości pobiera się z niej pipetką miarową ? cm3 (miód nektarowy) lub 8 cm3 (miód spadziowy) roztworu, wlewa go do kolby stożkowej o pojemności 300 cm3, w której znajduje się już po 5 cm3 roztworu Fehlinga I i II, wstrząsa i podgrzewa aż do wrzenia.
Jeżeli po 2 minutach gotowania roztwór zmienia swoją barwę na ceglastą, a po odstaniu się wierzchnia warstwa staje się bezbarwna, miód nie zawiera nadmiaru sacharozy.
Jeżeli płyn nad osadem zachowuje odcień siny, miód można podejrzewać o zafałszowanie sacharozą. Należy zatem pobrać próbkę i wysłać do laboratorium.
Wykrywanie zafałszowań miodu sacharozą - uproszczona metodą Luffa-Schoorla.

Uproszczenie polega na takim dopasowaniu naczyń na próbkę miodu i odczynnika (inny dla miodów nektarowych, inny dla spadziowych), aby można było stwierdzić, czy zawartość sacharozy mieści się w granicach 5%, czy też ją przekracza. Dokładne badanie podejrzanej próbki należy przeprowadzić w laboratorium. Metodę tę opracowano w Oddziale Pszczelarstwa Instytutu Sadownictwa w Skierniewicach, przede wszystkim dla potrzeb punktów skupu CSO.
Każdy pszczelarz dostarczający miód do punktu skupu powinien na tyle poznać uproszczony sposób oznaczania sacharozy, aby móc Kontrolować badanie swego produktu. Do tego celu potrzebny jest następujący sprzęt i szkło laboratoryjne:
l ) zlewka na 250 cm3 - 2 szt.
2) łaźnia wodna lub urządzenie zastępcze - l szt.
3) cylindryczna miarka aluminiowa lub ebonitowa z uchwytem; wymiary: średnica 20 mm, wysokość 22,9 mm - 3szt.
4) kolba miarowa na 1000 cm3 (l 1) - 3szt.
5) kawałek szkła równo uciętego lub nóż - 1szt.
6) lejek szklany o przekroju 6 cm - 3szt.
7) pipeta 5-milimetrowa - 4szy.
8) pipeta z podziałką na 15 cm3, oznaczona w dwu miejscach; na 14 cm3 - kreska żółta, na 12 cm3 - kreska zielona - 4szt.
9) kolba płaskodenna na 50 cm3 - 15 szt.
10) odczynnik Luffa - 500 cm3
Miód przeznaczony do badania na zawartość sacharozy powinien być w stanie płynnym. Jeżeli jest już skrystalizowany, należy próbką podgrzać w zlewce do temperatury pokojowej. Z kolei wlewa się do miarki płynny miód z "czubkiem" (zawartość przewyższa brzegi naczynia). Naczynie odstawia się mniej więcej na 10 minut, żeby umożliwić wypłyniecie pęcherzyków powietrza z miodu. Nadmiar miodu usuwa się za pomocą równo uciętego kawałka szkła lub nożem trzymanym pod kątem około 45°. W razie zabrudzenia zewnętrznej ścianki miarki miodem należy ją oczyścić wilgotną ściereczką.
Zawartość miarki przelewa się do kolby miarowej o pojemności l litra i wypłukuje miód ciepła wodą.. Do przelewania należy użyć lejka. Kolbę dopełnia się wodą do kreski i całą zawartość dokładnie miesza. Z tak przygotowanego roztworu nalepy pobrać pipetą 5 cm3 płynu i przenieść go do kolbi płaskodennej o pojemności 50 cm, następnie dodać odczynnik Luffa- przy badaniu miodów kwiatowych 14 cm (kreska żółta), przy badaniu miodów spadziowych 12 cm (kreska zielona).Roztwór ogrzewa się do wrzenia i gotuje przez 3-4 minut po czym odstawia do czasu wytracenia się osadu.
Jeżeli badany miód jest naturalny, nie zafałszowany sacharoza, roztwór (nad osadem) powinien mieć zabarwienie słomkowożółte lub zielonkawe. Jeżeli natomiast utrzymuje się zabarwienie wyraźnie niebieskie, istnieje podejrzenie, że miód jest w znacznym stopniu zafałszowany. W takim wypadku należy komisyjnie pobrać odpowiednio reprezentatywną próbkę miodu i przesiać ją do laboratorium w celu dokładnego oznaczenia zawartości sacharozy.

Wykrywanie zafałszowań miodu skrobia i syropem ziemniaczanym
Wykrywanie obecności skrobi w miodzie. Około 5 g miodu rozcieńcza się podwójną ilością wody i ogrzewa aż do wrzenia. Następnie do ostudzonego już roztworu dodaje się 2-3 krople roztworu jodu w jodku potasowym (JKJ) i silnie wstrząsa. Jeżeli roztwór zabarwi się na niebiesko, jest to dowód zafałszowania miodu skrobią. Przy ogrzewaniu zabarwienie zanika, należy więc zwrócić uwagę, aby roztwór był dostatecznie wystudzony.
Wykrywanie obecności syropu ziemniaczanego.

Tego rodzaju badanie oparte jest na zdolności wytrącania dekstryn skrobiowych z kwaśnego roztworu, jaką wykazuje alkohol. Wytrąceniu nie ulegają natomiast powstałe wtórnie dekstryny miodowe.
Odważa się 5 g miodu, dodaje 10 cm3 wody destylowanej i podgrzewa na łaźni wodnej aż do rozpuszczenia. Następnie w celu wytrącenia substancji białkowych (sklarowania) dodaje się 0,5 cm3 10% roztworu taniny, studzi i po sklarowaniu roztworu przesącza się go lub odwirowuje. Do 2 cm3 otrzymanego przesączu dodaje się 2 krople stężonego kwasu solnego (HC1 - c. wł. 1,19) oraz 20 ml 96% alkoholu etylowego (C2H5OH).
Powstanie białego osadu lub mlecznego zmętnienia jest dowodem zafałszowania miodu syropem ziemniaczanym (obecności dekstryn skrobiowych).
Wykrywanie zafałszowań miodu melasą i surogatem
Wykrywanie zafałszowania miodu melasą.

Melasa jest produktem ubocznym otrzymywanym w wyniku ekstrakcji cukru z buraków. Melasa zawiera dużo tlenku potasowego (K2O) oraz chlorków. Te ostatnie wykrywa się stosunkowo łatwo. Dodatek melasy do miodu powoduje poza tym zwiększenie w nim zawartości sacharozv.
Próba I. Około 5 g miodu rozcieńcza się w podwójnej ilości wody destylowanej i zakwasza 2 kroplami kwasu azotowego (HNO3). Po dodaniu do tej mieszaniny kilku kropel roztworu azotanu srebra (AgNO3) w miodzie zafałszowanym wytrąca się biały, serowaty osad chlorku srebrowego (AgCl), rozpuszczalny w amoniaku. W miodzie naturalnym może powstać jedynie lekkie zmętnienie.
Próba II. Do 5 cm3 20% roztworu miodu dodaje się 2,5 cm3 zasadowego octanu ołowiawego oraz 2,5 cm3 alkoholu metylowego. Po wymieszaniu całości, jeśli miód został zafałszowany, wytworzy się obfity brunatnożółtawy osad (metoda Beckmana). Roztwór czystego miodu pozostaje klarowny.
Wykrywanie zafałszowania miodu surogatem (miód sztuczny).
W produkcji surogatu, znanego powszechnie pod nazwą miodu sztucznego, przeprowadza się hydrolizę sacharozy przez ogrzewanie jej z dodatkiem kwasów (najczęściej solnego). Niezależnie od tego w rezultacie inwersji powstaje substancja uboczna, tzw. hydroksymetylofurfural, w skrócie - HMF. Obecność HMF można stwierdzić przez zadziałanie 1-procentowym roztworem rezorcyny w stężonym kwasie solnym (c. wł. 1,19). Jest to tzw. metoda Fiehego.
Roztwór rezorcyny należy każdorazowo świeżo przygotować. Technika oznaczania jest prosta. Około 5 g miodu rozciera się w porcelanowym moździerzyku z 10 cm3 chloroformu. Otrzymany roztwór zlewa się ostrożnie do suchej parowniczki i na łaźni wodnej odparowuje. Do pozostałego nieznacznego osadu dodaje się krople 1% roztworu rezorcyny w stężonym kwasie solnym. Wystąpienie czerwonowiśniowego zabarwienia, utrzymującego się co najmniej przez 2 godziny, świadczy o zafałszowaniu miodu surogatem (sztucznym inwertem) w ilości powyżej 5% lub obecności więcej niż 3 mg HMF w 100 g miodu.
Zanikające zabarwienie różowe może być spowodowane ogrzewaniem badanego miodu.
Wykrywanie obecności rozkruszka w miodzie
Obecność rozkruszka w miodzie dyskwalifikuje go jako produkt spożywczy . Dlatego konieczna jest znajomość wykrywania tego szkodnika w miodzie.
Z wierzchniej warstwy miodu pobiera się próbkę w ilości około 50 g, rozpuszcza w 200 cm3 gorącej wody destylowanej, a roztwór przesącza przez sączek na lejku sitowym (lejek Buchnera) przy użyciu wodnej pompy próżniowej. Należy zwracać uwagę na to, aby nie zwilżyć bocznych ścianek lejka, do których mogą przyczepić się rozkruszki. Otrzymany osad trzeba przemyć 4 razy gorącą wodą, potem alkoholem i eterem. Bibułę z osadem należy obserwować pod mikroskopem stereoskopowym przy powiększeniu 25-krotnym.