Dbać o pszczołowate

W Polsce żyje około 450 gatunków pszczołowatych, w tym 24 gatunki trzmieli. Owady te są wielkimi sprzymierzeńcami rolników i sadowników. Pomagają udomowionej pszczole miodnej w zapylaniu tysięcy roślin. Dziko żyjące owady najczęściej gnieżdżą się w ziemi. Nic dziwnego, że w dobie intensywnego nawożenia gleb ulegają one niszczeniu i ich ilość z roku na rok
maleje. Ale te same owady uwielbiają innego typu siedziby, głównie w różnego rodzaju kryjówkach zbudowanych z łodyg, trzcin i pustych, opuszczonych "domków" innych owadów lub ptaków. Dlatego nie należy niszczyć tych siedzib, a przeciwnie, przyczyniać się do ich powstawania. Prawdziwymi miłośnikami dziko żyjących owadów zapylających są leśnicy, którzy potrafią pomagać "bzykającym" owadom w wyszukiwaniu nowych kryjówek. Jednym z nich jest leśnik Oleg Budzyński, prowadzący szkółkę zadrzewieniową w Wielkim Pułkowie, o którym pisze kwartalnik rolnictwa ekologicznego "Ekoland".

Zainteresowanie facelią

Facelią nie należy do roślin wymagających, lubi gleby lekkie, temperatury powietrza zróżnicowane, wilgotne, wytrzymała na chłody.
Uprawiana z przeznaczeniem na zielonki. Kwiaty facelii należą do wielce miododaj-nych. Miód posiada wspaniały aromat. Przygotowanie roli: wymagane jest bardzo staranne przygotowanie pola pod zasiew drobnych nasion, orka płytka do 10 cm. Wymagane wałowanie i bronowanie.
Siew: w siewie czystym 5-8 kg nasion na hektar, w rzędy co 15-18 cm, na głębokość 1-2 cm, nasiona powinny być staranie przykryte. W siewie mieszanym najbardziej odpowiednim komponentem jest seradela i wyka ozima w mieszance: facelią 4 kg/ha plus wyka ozima 40 kg/ha; korzystną właściwością mieszanki jest tolerancja na późniejszy siew, gdyż facelią zakwita wtedy później i rośliny wolniej drewnieją.
Proponowane odmiany: STALA 5, NATRA 13, MIRA 13.
Koszenie na zielonkę należy rozpocząć po osiągnięciu wysokości 30 cm, przy przeznaczeniu na kwitnienie należy czekać do czasu rozwinięcia wszystkich pąków, po kwitnieniu najlepiej przyorać. Facelią równie doskonale utrzymuje się na niewielkich poletkach.

Miodobranie kurpiowskie - egzamin na bartnika
Tradycyjny egzamin na bartnika oraz tzw. kurpiowski plon pokazano 27.08 w Zawodziu koło Myszyńca (woj. mazowieckie) na 23. Miodobraniu Kurpiowskim. W śpiewnym widowisku - najważniejszej w roku imprezie Związku Gmin Kurpiowskich, które w tym roku połączono z dożynkami na Mazowszu -wzięło udział ponad stu członków kurpiowskich zespołów folklorystycznych.
Hodowla pszczół była jednym z podstawowych, pierwotnych zajęć Kurpiów - ludzi z puszczy na północy Mazowsza. Do dziś przetrwało wiele związanych z tym obrzędowych pieśni. Scenariusz miodobrania oparto na pierwowzorze opisów tego obrzędu według Bernarda Kielaka. Miodobranie
pokazywane na polanie w Zawodziu, zawsze w ostatnią niedzielę sierpnia, jest jedną z najbardziej malowniczych prezentacji folklorystycznych na Kurpiach. Najbardziej "kurpiowskim" elementem miodobrania jest egzamin na bartnika - trzeba się było wykazać zwyczajową wiedzą z tego zakresu, m.in. sposobami podbierania miodu. "Żeby zdać egzamin, na zapytanie: czy można ule w rzędzie stawiać, należy zawsze odpowiedzieć, że nie, nie można, żeby ich kto złymi oczami nie policzył" - mówi pszczelarz Kaczmarczyk. Trzeba też wiedzieć, że "samobzitnia" to "kłoda na barci uwiązana, zabezpieczająca ją przed wejściem niedźwiedzia".